تاریخ فلسطین با ترور “هنیه” پایان نمی یابد

ترور رییس دفتر سیاسی حماس در قلب پایتخت ایران؛ ممکن است در نوع خود یک ضربه کاری بر این گروه سیاسی محسوب شود که از هشتم اکتبر سال میلادی گذشته تاکنون در جنگی نابرابر با اسراییل به مقاومت ادامه می دهد؛ اما مقام های اسراییلی نیک می دانند که نتیجه کار هرگز با نتیجه واداشتن فلسطینیان از ادامه مبارزه رهایی بخش همراه نخواهد بود. بیش از ده ماه جنگ ناتمام در سرزمینی با مرزهای بسته در غزه؛ ممکن است خسارت های جانی و مالی بسیار بر مردم فلسطینی وارد آورده باشد؛ اما آنچه ارتش تا بن دندان مسلح اسراییل را مستاصل کرده؛ تسلیم ناپذیری فلسطینیان در برابر اشغالگرانی است که نه تنها سرزمین؛ بلکه هوّیت ملّت فلسطین را نشانه گرفته اند. از همین رو اسراییل که اکنون با قهر جامعه جهانی علیه کشتارگری صهیونیست ها در غزه روبروست و به رغم همه جنایاتش علیه مردم بی دفاع و آوراه فلسطینی؛به اهداف استراتژیک خود که همانا توسعه طلبی ارضی با کاستن از مقاومت های مردمی است؛  باردیگر به “ترور” به عنوان دستاویزی برای تسلیم کردن فلسطینیان رو آورده است. رهبران افراطی اسراییل براین امید هستند که با عملیات تروریستی از یک سو؛ فلسطینیان را دچار سرخوردگی ناشی از مقاومت کنند. از سوی دیگرصحنه را از وجود عوامل ناسازگار با اهداف استراتژیک؛ خالی سازند. 
اسراییل در اقدام های تروریستی خود از یک نکته کلیدی در سابقه جنگ هایش با فلسطینیان چشم پوشیده است ؛ این که در نگاه فلسطینیان همیشه این گونه بوده که اهداف آرمانخواهانه؛ مهم تر از شخصیت ها و چهره هایی است که هدف ترور یا قتل اسراییلی ها قرار می گیرند. این مهم به معنای آن نیست که رهبرانشان از ارزش کمی برخوردارند؛ اما به معنای آن است که برای آرمان خود حاضر به پرداخت هزینه های سنگین نیز هستند. در واقع پایداری فلسطین در همه سال های پر فراز و نشیب خود؛ مدیون وفاداری به اصول آرمانخواهانه آن است. تجربه تلخ جنگ های 1948؛ 1967؛ 1973 میلادی که به ترتیبی دولت های عربی خود را متولی ملّت فلسطین می دانستند تا ماجرای سپتامبر سیاه (1970 تا ژوییه 1971) در اردن و خروج نیروهای فتح از لبنان در پی جنگ داخلی و اشغال جنوب این کشور از سوی ارتش اسراییل در سال 1982 و ترو مقام ها و رهبرانی از جمله محمدالزوّاوی(عضو گردان های عزالّدین قسام )؛ عمرنایف(عضو جبهه مردمی برای آزادی فلسطین)؛ محمودالمبوح(یکی از فرماندهان گردان های عزالّدین قسام)؛ عزالّدین الشیخ خلیل(عضو حماس)؛ فتحی شقاقی(موسس جنبش جهاد اسلامی فلسطین)؛ عاطف بسیسو (مسیول امنیت جنبش فتح)؛ خلیل الوزیر معروف به ابوجهاد( مقام دوم جنبش آزادیبخش فلسطین)؛ غسان کنفانی(از رهبران جبهه آزادی فلسطین) و… هرگز نتوانست به تعطیلی آرمانخواهی برای آزادی فلسطین از اشغال پایان دهد. در واقع همه تجربه هایی چنین سبب شد تا ملّت فلسطین بیش از همیشه امیدوار به انگیزه ها و اراده خود برای مقاومت در برابر اشغالگران افزوده و “اراده مبتنی بر قدرت” را  متکی بر مقاومت مردم خود کند. 
دهه اخیر به ویژه؛ دوران تنها شدن بیشتر ملّت فلسطین مقابل اشغالگرانی بوده که با تکیه بر روابط پیدا و پنهان خود با برخی دولت های عربی؛ اعتماد به نفس بیشتری برای تحقیر یا نادیده گرفتن هوّیت ملّت فلسطین از خود نشان دادند؛ اما پس از هفتم اکتبر 2023 میلادی؛ نه تنها صحنه خاورمیانه؛ بلکه جامعه جهانی؛ تصور فراموش شده خود را از آرمانخواهی فلسطینیان تغییر داد. غرب؛ به ویژه ایالات متحده دریافت که ممکن نیست با معیارهای دوگانه؛ همچنان به اوضاع در خاورمیانه نگریسته و نسخه های یکجانبه را به نفع اسراییل اشغالگر تجویز کرد. اکنون جامعه جهانی به پشتوانه مقاومت ملّت فلسطین و نگاه به جنایات صهیونیست های اشغالگر علیه مردم غیر نظامی و بی دفاع؛ مطالباتی هم سو با ملّت فلسطین را فریاد می زند. از همین روست که اسراییل می خواهد با سلاح ترور؛ به این وضع پایان دهد. اما فلسطینیان به درستی و با شهامت نستوه خود؛ نشان داده اند که تاریخ فلسطین با ترور رهبرانی چون “اسماییل هنیه” پایان نمی یابد.