زنده تر از تو کسی نیست، چرا گریه کنیم؟

به گزارش اتاق زندگانی، دکتر علی دارابی در یادداشتی نوشت؛ محمد علی بهمنی ( 27 فروردین 1321 – 9 شهریور 1403 ) غزلسرای نامی ایران از 9 سالگی؛ سرودن را آغاز کرد و در 24 سالگی وارد رادیو شد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به تهران آمد و درخشش او در جشنواره فجر و محافل ادبی ؛ مورد توجه قرار گرفت.

در سال 1368 غزلی در سوگ رحلت امام خمینی (ره) سرود که مطلع آن در پیشانی این نوشتار آمده است.

این استاد بی بدیل مجموعه های بسیاری همچون  نیستان – عشق است – غزل – دهاتی – عامیانه ها و …  همچنین سرود و ترانه های ماندگاری به خوانندگان شهیر ایرانی هدیه نمود.

پارسای پارسی ؛ غزل را همچون عسل گوارا فرمود و شعر را با عشق شکوفا ساخت.

با استاد بهمنی (5 سال پیاپی) در جلسات داوری کمیسیون شعر و موسیقی جشنواره تولیدات رادیویی و تلویزیونی؛ همنشین و همکلام بودم. سخن و سروده هایش برای همه اساتید؛ هنرمندان و اصحاب رسانه، روشنی بخش و روح افزا بود.

تیتراژ پایانی سریال پرده نشین دردوران معاونت من درسیما مزین به شعروسروده اوست.

او شاگردان بسیاری در مکتب اخلاق و هنر خویش پرورش داد.
جوانان و علاقمندان به شعر و ادب از نسلهای دیروز تا فردا ؛ فرزندان او هستند؛ زیرا گنجینه میراث گرانبهایش را برایشان به ودیعه گذاشته است.

او دیروز گفت: گاهی دلم برای خودم تنگ می شود و ما امروز می گوییم: برای همیشه دلمان برایت تنگ می شود.

پایان خبر اتاق زندگانی