زخم ها تغییرت می دهند؛ حتی اگر نیوجرسی باشی!

کاراکترها پیش از ورود تماشاگران روی صحنه هستند. یکی بر ویلچر ساکن است و دیگری دور سازه فلزی میان صحنه در حرکت و تکاپو. و آن یکی روی سطح شیب دار نشسته است تا تماشاگران روی صندلی هایشان بنشینند؛ نور سالن گرفته شود و نمایش با صحنه ای نفس گیر آغاز شود. وجه مشترک کاراکترها اما زخم هایشان است. همه پاهایی باندپیچی شده دارند. ابتدا تعجب می کنی و کنجکاو می شوی تا دلیل زخم ها را بدانی. منتظری تا در صحنه ای پرده از راز آنها برداشته شود؛ در پایان اما زخم ها دیگر موضوعیت ندارند وقتی با زخم هایی که زندگی بر روان کاراکترها زده آشنا می شوی.
کاراکترهای “نیوجرسی” در هر صحنه بخشی از داستان زندگی خود را می گویند. گاهی با رعایت توالی زمانی و گاهی با فلاش بک هایی به گذشته و پرش های زمانی. و از جایی که قصه های آنها در هم تنیده می شود و پازل نمایشنامه شکل می گیرد قصه به اوج خود می رسد.
قصه ای از آدم های خاکستری درگیر جبر جغرافیا که سنت و زندگی سنتی زخم ها بر روان شان زده تا جایی که تماما تغییرشان می دهد.
یک سازه فلزی هرم شکل تمام دکور صحنه را تشکیل می دهد. دکوری که با هوشمندی تمام بعد از چند صحنه کاراکتر پیدا می کند و در خدمت قصه در هر زاویه که می چرخد کارکرد متفاوتی می یابد.
نمایشنامه “نیوجرسی” اما با همه ویژگی های مثبتش یک ضعف دارد و آن هم پایین بودن نقطه اوجش است. نقطه اوجی که باید مخاطب را روی صندلی اش میخکوب کند اما نویسنده _احتمالا عامدانه_ به سرعت از آن می گذرد.
بازی بازیگران روی سن در برخی از صحنه ها مخاطب را شگفت زده می کنند. مهتاب ثروتی در صحنه های احساسی و میثم میرزایی و محمد لاریان با طنزی که به قصه تلخ “نیوجرسی” داده اند در اغلب صحنه ها اینگونه اند.
امیرحسین فتحی هم که به نظر می رسد سعی دارد در تیاتر هم جای پای خود را محکم کند و احتمالا از سایه “فضل پدر” خارج شود؛ در بسیاری از صحنه ها نگاه مخاطب را به خود جلب می کند.
“نیوجرسی” کاری از سعید دشتی است. کارگردانی که همین ابتدای سال یکی از پرفروش ترین نمایش های سال را روی صحنه داشت و حالا با این نمایش جدید که نمایشنامه اش را صالح علوی زاده براساس طرحی از خودش نوشته به نظر می رسد برای حضور پررنگ تر در تیاتر مصمم است و به زودی بیش از اینها از او در این حوزه خواهیم شنید.

5757