آخرین رکورد المپیک به نام که ثبت می شود؟

به گزارش اتاق زندگانی؛ به نقل از اتاق زندگانی؛ بازی های المپیک تابستانی 2024 از جمعه شب در پاریس آغاز شد. بسیاری از هواداران به امید تماشای رکوردشکنی ورزشکاران موردعلاقه شان رقابت ها را با دقت دنبال می کنند؛ اما با توجه به بهبود عملکرد ورزشکاران و سخت تر شدن کار برای شکستن رکوردها؛ آیا این احتمال وجود دارد که روزی برسد که رکوردشکنی غیرممکن شود؟

به عنوان مثال در ورزش پرتاب چکش شاهد چنین اتفاقی هستیم و کسی از سال 1986 میلادی به بعد موفق نشده تا رکورد جهانی این ماده را بهبود ببخشد.

کارشناسان معتقدند که محدودیت های بیوفیزیکی ماهیچه ها و عوامل دیگری مانند زمان واکنش؛ ممکن است در حکم محدودیت بزرگی برای دستاوردها و رکوردهای جدید باشند؛ بااین وجود بهره گیری از تکنیک های نوآورانه و بهبود لباس های ورزشی؛ ممکن است باعث بهبود عملکرد ورزشکاران و ثبت رکوردهای جدید شود.

محدودیت های ماهیچه ها و عضلات

عضلات ورزشکاران المپیکی؛ اغلب پرورش یافته و ورزیده هستند؛ اما این عضلات؛ لزوماً منجر به پیشرفت ورزشی نمی شوند. بخشی از آن به این دلیل است که عضلات با رشد؛ خود کارایی شان را از دست می دهند.

طبق گفته کوین موراک؛ محقق عضلانی دانشگاه آرکانزاس؛ کارآمدترین کشش عضلانی در امتداد خطی بین دو تاندون رخ می دهد. بدین ترتیب با انبساط عضلات؛ کشش ماهیچه ها در زاویه ای اریب و کم کارآمد صورت می گیرد. گرچه درمجموع؛ توده عضلانی بیشتر؛ باعث ایجاد نیروی بیشتری می شود؛ ولی با ادامه رشد توده عضلانی؛ بازده کاهش یافته و عضلات برای دستیابی به آنچه می توانند به دست بیاورند؛ دچار محدودیت می شوند.

به علاوه؛ ماهیچه های بزرگ ممکن است محدودیت هایی را برای ورزشکاران برخی از رشته ها مثل دوی سرعت ایجاد کنند. البته عضلات بزرگ؛ به دونده سرعت؛ نیروی بیشتری می دهد و در هنگام شروع دو؛ در غلبه بر اینرسی (تمایل جسم در حال استراحت برای باقی ماندن در همان حالت) به او کمک خواهد کرد؛ اما طبق گفته موراک؛ احتمالاً نقطه ای وجود دارد که ورزشکار نمی خواهد عضلاتش آنقدر بزرگ باشند که برایش حکم لنگر را ایفا کند.

علاوه بر اندازه ماهیچه؛ نوع غالب فیبر عضلانی ورزشکار نیز بر عملکردش تاثیرگذار است؛ دو نوع اصلی فیبرهای عضلانی عبارت اند از: تند انقباض و کند انقباض.

روزی می رسد که رکوردهای المپیک قابل شکستن نباشند؟

جان هاولی؛ فیزیولوژیست ورزشی می گوید: «یک دونده سرعت؛ دارای نسبت بالایی از فیبرهای تند انقباض است و این برعکس دونده های ماراتن است که نسبت بالایی از فیبرهای کند انقباض دارند. فیبرهای تند انقباض ازنظر ذخایر انرژی غنی تر هستند و امکان حرکات انفجاری را ایجاد کرده و درعین حال سریع تر از فیبرهای کند انقباض خسته می شوند.»

این در ورزش هایی مثل دویدن در مسافت های طولانی که نیازمند استقامت بالایی است؛ محدودیت سرعتی ایجاد می کند. موراک دراین باره گفت: «به همین خاطر هم هست که به ندرت می توان یک دونده ماراتن را دید که با سرعت یک دونده دوی سرعت می دود.»

تاثیر تکنیک و تجهیزات

ماهیچه ها عملاً سقف سخت کوشی ورزشکاران را تعیین می کنند؛ اما عملکرد ماهیچه ها بستگی به این دارد که ورزشکاران با عضلات خود چه می کنند.

در المپیک 1968؛ ورزشکاری به نام دیک فازبری؛ ورزشکار رشته پرش ارتفاع؛ از استراتژی نوآورانه ای استفاده کرد و توانست مدال طلای المپیک را مال خود کند. او به جای اوج گرفتن به سمت جلو و عبور از روی میله؛ بدن خود را در وسط پرواز چرخاند. پرش به عقب به او این امکان را داد که به بدنش قوس داده و مرکز جرم بدنش را پایین بیاورد تا با تلاش کمتری از روی میله بپرد. پنج سال بعد؛ دوایت استونز؛ متد او را تکمیل کرد و رکورد جهانی پرش ارتفاع را مال خود کرد.

هاولی دراین باره گفت: «اکنون در دنیا به ندرت می توان ورزشکاری در پرش ارتفاع را دید که از این تکنیک استفاده نکند. این بدان معناست کهک اوج فیزیکی؛ لزوماً مانع از شکستن رکوردها در آینده نخواهد شد.»

بهبود در لباس های ورزشی هم باعث بهبود عملکرد ورزشکاران خواهد شد. مثلاً در المپیک 2008 پکن؛ ورزشکارانی که لباس شنایی با روکش پلی یورتان پوشیده بودند؛ موفق به شکستن 25 رکورد جهانی شدند. آدا فری؛ مهندس نساجی دانشگاه پلی تکنیک تورین ایتالیا دراین باره گفته: «فرضیه ما این است که با ورود شناگر به آب؛ پوشش پلی اورتان روی پارچه مایو؛ مانع از خروج هوای داخل بافت پارچه ای می شود.» او معتقد است که همان مقدار کم هوای محبوس شده؛ ممکن است با ایجاد مقداری نیروی شناوری؛ باعث برتری این شناگرها شده باشد.

فری ادامه داد: «ازآنجاکه قهرمان مسابقات با تنها چند صدم ثانیه اختلاف مشخص می شود؛ پس نیروی شناوری چند میلی متری هم تعیین کننده خواهد بود.» استفاده از لباس شنای پلی اورتان در مسابقات؛ در سال 2010 ممنوع اعلام شد ولی باوجوداین ممنوعیت؛ بازهم شناگران؛ رکوردهای جدیدی را به ثبت رساندند و این حکایت از آن دارد که عملکرد واقعی شناگران هنوز به سقف خود نرسیده است.

روزی می رسد که رکوردهای المپیک قابل شکستن نباشند؟

فری در ادامه درباره دوومیدانی به این نکته اشاره کرد که از سال 2016؛ استفاده از کفش هایی با کفی های روکش کربن؛ مزیت هایی را برای دوندگان ایجاد کرده است. این نوع کفش ها؛ از طریق لایه میانی ضربه گیر؛ اتلاف انرژی را محدود می کنند؛ این بدان معناست که دونده برای سریع تر دویدن؛ کار کمتری انجام خواهد داد.

طبق اعلام World Athletics؛ سازمان فدراسیون های دوومیدانی؛ حداکثر پایه فوم مجاز برای کفش ورزشکاران برای شرکت در رقابت ها 4 سانتی متر است و بدین ترتیب این لباس های ورزشی ممکن است به ثبت رکوردهای جدید منجر شوند.

رکوردشکنی های بیشتری درراه است؟

دراین بین عوامل دیگری مثل رژیم غذایی ورزشکاران؛ وضعیت روانی یا نحوه تمرین آنها نیز بر عملکردشان تاثیرگذار خواهد بود.

مثلاً دوچرخه سواران و دوندگان با تمرین در ارتفاعات بالا؛ می توانند میزان تولید گلبول های قرمز حامل اکسیژن در بدنشان را افزایش دهند. فری معتقد است که این عوامل باعث بهبود تدریجی عملکرد ورزشکاران می شود و درعین حال؛ پیشرفت های بزرگ با طراحی مواد و تجهیزات نیز مرتبط است.

در طول تاریخ؛ مردان بیش از زنان در مسابقات ورزشی و المپیک شرکت کرده اند و درنتیجه بیشتر تحقیقات در مورد دستاوردهای ورزشی براساس آناتومی مردانه بوده است و درزمینهٔ فیزیولوژی زنان داده های کمتری در دست است. طبق گفته فری؛ بررسی بیشتر روش های تمرینی ورزشکاران زن؛ به آنها کمک خواهد کرد تا دستاوردهای عملکردی بهتری داشته باشند.

او دراین باره گفت: «برای اولین بار در المپیک پاریس؛ درصد ورزشکاران زن و مرد برابر است.»

با تقسیم یکنواخت جنسیتی در تورنمنت و افزایش تعداد ورزشکاران زن حاضر در رقابت ها؛ احتمال ثبت رکوردهای جدید بیشتر می شود.

فری در بخش پایانی صحبت هایش گفت: «با نظارت بیشتر بر داده ها؛ معدن طلایی از اطلاعات خواهیم داشت که ورزشکاران و مربیان می توانند از آنها برای تصمیم گیری های آگاهانه در استراتژی های تمرین و رقابت بهره ببرند. این پیشرفت های جدید را ساده تر خواهد کرد و بدین ترتیب ورزشکاران را به سمت ثبت بهترین رکوردهای تاریخ سوق خواهد داد.»

پایان خبر اتاق زندگانی