اسب عجیبی که مثل گوسفند پشم دارد و سالی 2700 کیلو شیر می دهد!/ عکس

به گزارش خبرگزاری اتاق زندگانی؛ براساس گزارش رازبقا؛ باشقیر یا باشقورت که به نام «باشکیر» نیز شناخته می شود نژاد اسب قوم باشقیر یا باشکیر است. این اسب عمدتاً در باشقیرستان؛ کهک جمهوری در فدراسیون روسیه که از غرب کوه های اورال جنوبی شروع و تا رودخانه ولگا امتداد دارد؛ پرورش یافته است. مرکز اصلی پرورش؛ پایتخت باشقیرستان یعنی «اوفا» است.

تاریخچه

منشا اسب باشکیر مشخص نیست. در قرن نوزدهم ارزش اقتصادی آن به رسمیت شناخته شد و اقداماتی برای افزایش توانایی های کاری و کیفیت سنتی آن به عنوان تولید کننده شیر و گوشت انجام شد. مراکز پرورش این اسب عجیب و غریب در سال 1845 راه اندازی شد.

اسب باشکیر با سایر نژادهای اسب اتحاد جماهیر شوروی سابق مانند اسب سنگین روسیه تلاقی داده شده است. جفت گیری های آزمایشی با اسب های قزاق و یاکوت نیز ایجاد شده است. باشقیرستان دارای سومین جمعیت اسب در میان اتباع فدرال روسیه؛ پس از منطقه آلتای و جمهوری ساخا است. در سال 2003؛ جمعیت اسب های باشکیر 94470 راس گزارش شد؛ تا اوایل سال 2011 این تعداد به تقریبا 137000 افزایش یافت.

مشخصات

باشکیر اسب کوچکی است که حدود 142 سانتیمتر قد تا کتف دارد. بدن و قفسه سینه پهنی دارد و دور قفسه سینه آن به طور متوسط حدود 180 سانتی متر است. دارای سر بزرگ و گردن کوتاه؛ کتف کوتاه و پشتی صاف است. پاها کوتاه؛ اما با استخوان بندی درشت هستند. اندازه استخوان بین زانو و مچ یا همان ساق ممکن است به 20 سانتی متر برسد. رایج ترین رنگ های پوشش اسب باشکیر عبارتند از: ماسه ای؛ شاه بلوطی؛ خاکستری موشی و قرمز مایل به قهوه ای یا تیماج. یال و دم این اسب ضخیم است و پوشش اسب باشکیر نیز ضخیم و اغلب مجعد است. یک مطالعه دو ساله منتشر شده در سال 1990 نشان داد احتمال اینکه «باشکیر آمریکایی» که دارای پوشش مجعدی نیز هست؛ از نژاد اسب باشکیر باشد بسیار کم است.

دو نوع متمایز از اسب باشکیر وجود دارد: یک نوع کوهستانی کوچک تر و سبک تر که عمدتاً برای سوارکاری استفاده می شود؛ و یک نوع استپی که تا حدودی سنگین تر است.

این اسب ها به طرز چشمگیری مقاوم هستند. گله ها را می توان به طور گسترده مدیریت کرد و در زمستان در شرایط برف و کولاک که دما به منفی 40 درجه سانتی گراد می رسد می تواند در فضای باز باقی می ماند.

کاربرد اسب باشکیر

باشکیر برای سوارکاری و برای حمل بار؛ بستن به کالسکه و کارهای مزرعه استفاده می شود. استقامت قابل توجهی نیز دارد. گزارش هایی از این اسب ها وجود دارد که در مسافت های 120 تا 140 کیلومتری در روز؛ ترویک یا همان سورتمه های سه اسبی می کشند.

مادیان ها شیر فراوانی تولید می کنند. متوسط عملکرد سالانه 1500 یا 2100 کیلوگرم در یک شیردهی 240 روزه است. بهترین مادیان حتی تا 2700 کیلوگرم نیز شیردهی دارد. بخش اعظم شیر این اسب را به کومیس تبدیل می کنند. تولید کومیس یک فعالیت ملی برای مردم باشکیر است. کومیس نه فقط به دلیل کیفیت مزه و خاص بودنش اهمیت دارد بلکه برای خود مردم باشکیر نیز یک فعالیت سودآور است. همچنین موهای شانه شده از پوشش ضخیم زمستانی این اسب را می توان به لباس تبدیل کرد.

«کومیس» یا «قمیز» فرآورده ای است که از تخمیر شیر مادیان به دست می آید و به دلیل داشتن قند برای تخمیر الکلی بسیار مناسب است. کومیس چیزی حول و حوش 2 درصد الکل دارد و وجود دی اکسید کربن زیاد به ان حالت گازدار شدید می دهد. این ماده دارای طعم مخمری – الکلی است.

اگرچه این اسب ها در حلقه های نمایش چشم نواز و غیرمعمول هستند؛ اما باشکیرها دارای حرکت؛ استقامت و احساسی برای برتری در هر رقابتی هستند. فرفری ها در سطوح بالای درساژ و پرش نمایشی به کار گرفته شده اند و ثابت کرده اند معلم قابل اعتماد و صبوری برای رقیب آخر هفته هستند. اسب های باشکیر به طور مشخص اسب های آرام و هم سطحی هستند که اسب های عالی برای سوارکاران مبتدی تحت نظارت هستند.

اسب های باشکیر افراد دارای حساسیت به اسب را از مبتدی تا مراحل پیشرفته تر سوارکاری حمل کرداند. آن ها همچنین برای سواری ترکیبی؛ اسب های دامداری؛ اسب های دنباله رو و همراهان اسب های دیگر استفاده شده اند. برخی از موفرفری ها با اسب های یورتمه آمیخته شده اند. حدود 10 درصد از دورگه ها یکی از انواع حرکت ها مانند دویدن؛ یورتمها به سرعت قدم زدن را انجام می دهند که به آن «آشفتگی فرفری» نیز می گویند. فرفری برای مسابقها نمایش یورتمه های بالا استفاده نمی شود.

باشکیر آمریکایی

اسب فرفری باشکیر آمریکایی یا اسب فرفری آمریکای شمالی یک نژاد اسب در آمریکای شمالی است که با پوشش موی غیرمعمول و مجعدش مشخص می شود. این اسب با اسب های آسیایی مانند باشکیر و لوکای که ممکن است دارای روکش فرفری نیز باشند؛ ارتباطی ندارد. رنگ های مختلفی از باشکیر آمریکایی در مزارع پرورش داده می شود.

یکی از تیوری های رایج ارتباط بین باشکیر فرفری آمریکایی و اسب باشکیر روسی را نشان می دهد. با این حال؛ تحقیقات شان توماس؛ نویسنده «اسب فرفری در آمریکا؛ اسطوره و راز»؛ این مفهوم را به چالش می کشد. مکاتبات با دانشمندان و کارشناسان روسی نشان داد که هیچ شواهدی از وجود اسب های مو مجعد آمریکایی در منطقه باشکیر وجود ندارد. در عوض؛ اسب لوکای از منطقه تاجیکستان گهگاه پوشش فرفری مشخصی داشته است. با این حال؛ سوابق تاریخی و سیاهه های مربوط به واردات؛ در اینکه اسب لوکای منشا باشکیر فرفری است را رد می کنند.

نظریه دیگری می گوید که اجداد باشکیر فرفری در آخرین عصر یخبندان از پل خشکی عبور کردند. با این حال؛ شواهد فسیلی مبنی بر وجود اسب ها در قاره آمریکا در این دوره وجود ندارد و اسب هایی که توسط اسپانیایی ها دوباره معرفی شدند؛ اولین حضور مستند بودند.

پوشش؛ یال و دم

مکانیسم ژنتیکی که باعث نقص پوشش فرفری در اسب می شود به طور کامل شناخته نشده است. این احتمالا شامل جهش های ژنتیکی غالب و مغلوب می شود. به طور غیرعادی؛ یال و دم نیز در تابستان پوست اندازی می کنند. فرزندان آن ها ممکن است کاملا مجعد باشند.

فرفری ها یال های شکافته شده دارند و در هنگام نمایش بافتها بریده نمی شوند. فرفری ها معمولاً به رنگ شاه بلوطی هستند؛ اما می توانند در هر رنگی از رنگ های معمولی وجود داشته باشند؛ از سیاه و خاکستری گرفته تا نشانه های اسب آپالوسا؛ از الگوهای پینتویی گرفته تا رنگ های رقیق مانند پوست سیاه؛ قرمز مایل به قهوه ای؛ گرولا و کرملو.

مراقبت از موهای مجعد اسب ساده است؛ زیرا اکثر افراد ترجیح می دهند یال را شانه نکنند؛ زیرا موها حالت مجعدی خود را از دست می دهند. یال ها را اغلب کوتاه می کنند تا از مات شدن آن ها جلوگیری شود. دم ها را می توان شانه کرد. برخی از افراد موهایی که در فصل بهار از یال و دم در بهار ریخته می شودرا برداشت می کنند و سپس مو را به انجمن الیاف Icho اهدا می کنند تا از این مو مو برای ریسندگی استفاده شود. تمام عواید به تلاش های تحقیقاتی درباره اسب موفرفری تخصیص داده می شود.

227227