پدر جاماییکایی الاصل کامیلا هریس ؛ چه تاثیری بر اندیشه های اقتصادی دخترش دارد؟

به گزارش اتاق زندگانی دونالد هریس به عنوان پیرو سنت اقتصاددانان هترودکس؛ دارای یک شخصیت سرسخت است؛ او در پژوهش های خود؛ بر نقاط کور و مفروضات نادرست اقتصاد جریان اصلی تمرکز می کند.

دنیای اقتصاد نوشت: او ساده می نویسد و تعداد کمی اسم یا جملات مرکب در پاراگراف های او وجود دارد. با این حال؛ او هنوز یک مارکسیست است و نوشته هایش مملو از نظریه پردازی های خلاف واقع است. جمهوری خواهانی که خانم هریس را به خاطر سخنرانی های سالانه او مورد تمسخر قرار داده اند؛ در نوشته های پدرش نیز؛ سابقه ای از این گونه اظهارنظرها خواهند یافت.

نابرابری و مساله رشد

پژوهش های آکادمیک آقای هریس با برخی از نگرانی های اقتصادی دولت بایدن که دخترش سمت معاونت رییس جمهور آن را دارد؛ مشابهت داشت. کتاب او با عنوان «انباشت سرمایه و توزیع درآمد» که در سال1978 منتشر شد به کامالا و خواهرش مایا تقدیم شده است. این کتاب؛ به بررسی مشکلات اتکا به سرمایه داران سودجو برای هدایت اقتصاد کشور؛ می پردازد. تمرکز این کتاب بر ارتباط بین نابرابری و رشد است. دونالد هریس نه تنها به دنبال درک این است که چرا برخی کشورها ثروتمند و برخی دیگر فقیر هستند؛ بلکه به دنبال پاسخ به این پرسش است که چرا همیشه بخش هایی از همه اقتصادها عقب مانده هستند؛ الگویی که او آن را «توسعه ناهموار» می نامد. او در پژوهش خود نظریه رابرت سولو؛ پدر نظریه رشد جریان اصلی اقتصاد را رد می کند و نظریاتی همسو با نظریه پردازان پسا کینزی همچون جوآن رابینسون و پیرو سرافا مطرح می کند.

جدال سرمایه کمبریج

دو اردوگاه جریان اصلی و پساکینزی اغلب با هم رقابت کرده اند. در دهه1950؛ ماجرای نقد رابینسون به مدل رشد سولو و پاسخ های اقتصاددانان جریان اصلی به آن؛ بین اقتصاددانان نیوکینزی در کمبریج ماساچوست مانند سولو و اقتصاددانان پساکینزی در کمبریج بریتانیا رخ داد. درنهایت این مجادلات به «جدال سرمایه کمبریج» معروف شد. در این جدال؛ بریتانیایی ها ادعا می کردند که همتایان آمریکایی آنها مفهوم سرمایه را به درستی درک نکرده اند. با تجمیع موجودی سرمایه؛ پدیده ای رخ می دهد که از منطقی دایره ای پیروی می کند: طبق این نظریه بازده سرمایه برای محاسبه حجم آن مورد نیاز بود و طبق فرمول بندی اقتصاددانان؛ حجم سرمایه؛ برای محاسبه بازده آن لازم بود. اقتصاددانان آمریکایی این نکته را پذیرفتند؛ اما به استفاده از مدل های خود ادامه دادند. از نظر پساکینزی ها بیش از دو عامل تولید؛ یعنی سرمایه و نیروی کار وجود داشت با این حال؛ سولو در پاسخ به این نقد با کنایه گفت: «اگر خدا می خواست بیش از دو عامل تولید وجود داشته باشد؛ ترسیم نمودارهای سه بعدی را برای ما آسان تر از نمودارهای دو بعدی می کرد.»

آقای هریس به بحث در این حوزه ادامه داد. او در کتاب خود در سال1978 مدلی از رشد بدون موجودی کل سرمایه را توسعه داد. به جای تابع تولید سولو که در آن نرخ پس انداز و رشد جمعیت؛ سرمایه هر کارگر را تعیین می کند؛ در عوض؛ هریس پیشنهاد کرد که شرکت ها باید در قالب شیوه تولید فنی مخصوص خود که به کالاهای سرمایه ای متفاوتی نیاز دارد؛ دست به انتخاب بزنند. سرمایه داران برای کسب سود در صنایع مختلف رقابت می کنند و ترکیبی را بر اساس سطح دستمزد و سود در اقتصاد انتخاب می کنند. برخلاف مدل سولو؛ هر بخش از اقتصاد از حداکثر سرمایه به ازای هر کارگر استفاده نمی کند. در این مدل؛ درمسیر رشد «حالت پایدار» وجود ندارد؛ بلکه تعادل های چندگانه وابسته به سطح دستمزد و سود وجود دارند.

در دیدگاه آقای هریس؛ نسبت به سرمایه داری؛ این نظام؛ ذاتا نا امن است و اگر به حال خود رها شود؛ برای بهبود استانداردهای زندگی ناکافی است. در این دیدگاه؛ پژواکی از دیدگاه های اقتصادی هر دو جناح حزبی آمریکا به گوش می رسد. سرمایه گذاری عمومی و سیاست صنعتی در دکترین اقتصادی بایدن؛ به کار گرفته شده است تا رشد «طبقه متوسط» و جنبه های مداخله جویانه تر ملی گرایی اقتصادی دونالد ترامپ را تضعیف کند. به نظر می رسد آمریکایی ها در سراسر طیف سیاسی اکنون موافق هستند که بازار آزاد بی قید و بند؛ راهی به سوی رفاه گسترده نیست. هرچند تلاش برای تطبیق کامل دیدگاه های آقای هریس با جریان اصلی؛ آن را بی هدف می کند؛ زیرا این دیدگاه ها بیش از هر چیز دیگری در سیاست مدرن آمریکا؛ مارکسیستی محسوب می شود.

او بر استثمار؛ ارزش کار و کاهش نرخ سود تمرکز کرده است. او بعدتر پیش بینی کرد که فناوری دایما در حال تحول ناگزیر به بیکاری مداوم منجر می شود. در یک مقاله؛ او ایده جمعیت سیاه پوست آمریکا را به عنوان مشابه با کسانی که تحت حکومت استعماری زندگی می کنند؛ رد کرد و استدلال کرد که مشکل سرمایه داری است نه تسلط یک قدرت خارجی بر یک گروه نژادی. او اشاره کرد «دلیلی وجود ندارد که کارگران سیاه پوست در دوره سرمایه داران سیاه پوست وضعیت بهتری نسبت به دوران سرمایه دارن سفیدپوست داشته باشند.» امروزه تعداد کمی از سیاستمداران مایلند از جوآن رابینسون یا پیرو سرافا به عنوان متفکرانی که بر آنها اثر گذاشته اند یاد کنند. آقای هریس نیز؛ در سال1998 از دانشگاه بازنشسته شد تا بر سیاستگذاری در دولت جاماییکا تمرکز کند. با وجود همه دیدگاه های رادیکال قبلی اش؛ او در دوره حضورش در دولت جاماییکا بر انضباط مالی و کاهش جرم و جنایت و همچنین رشد صادرات و استراتژی صنعتی تمرکز کرد. با این حال؛ در پایان؛ شاید بزرگ ترین میراث اقتصادی او؛ دخترش باشد.

21301