مرسی آقای داودنژاد برای این همه اندازه بودن!

حصاری که البته چه زیبا آیدا پناهنده با انتخاب استثنایی اش در سریال در انتهای شب» آن را شکسته است.
حتما روایتش را از التماسی طولانی برای کشاندن علیرضا داودنژاد برای بازی در سریالش خوانده اید. از اینکه چطور پیرمرد را از شمال به تهران کشانده تا در یک پروژه طولانی مدت حاضر شود.
علیرضا داودنژاد که تنها چندی پس از بازی در این سریال داغی بزرگ را تجربه کرد و رضا پسرش را خیلی تلخ از دست داد. پسری که نقشی کلیدی در راضی شدن پدر برای بازی در این نقش داشته.
داود نژاد که از موسرخه قادری تا امروز در سینمای بدنه ایران یا نوشتها ساخته است و کارهایی ماندگار چون مصایب شیرین را با جمع خانواده اش در تاریخ سینمای ایران ماندگار کرده است.
داود نژاد در کاراکتر پدر سریال در انتهای شب یک پدر سنتی کامل است.یکی از آنهایی که عشق و نفرت را با هم در ذهن مخاطب نمایان می کنند.
پدری پر از عشق که با بدترین شکل و خشن ترین شمایل عشق شان و حمایتگری شان را بروز می دهند. یکی از پدرهای همه ما بچه های دهه 50 و 60 که وقتی در خاطرات مان سفر می کنیم نمی توانیم تمیز دهیم درد شلاق ها را از شیرینی بوسه ها.
پدر تمامیت خواه اقتدارگرایی که از جوانی اش گذشته و برای فرزندانش هم پدر است و هم مادر.

بازی بدون ادا و خاکی؛ این مدلی از تکنیک رفتن جلوی دوربین داودنژاد است. او زور نمی زند به عکس پارسا پیروزفر ستاره سریال. سعی کرده خودش باشد. راحت و بی آلایش. نه در خشمش اغراق دارد؛ نه به وقت بازی حسی. روی زمین افتاده؛ قلبش درد می کند و در مرز سکته است. بدون ذره ای اغراق. عصبی می شود؛ دخترش را می زند و خشمگین است. خشم مثل یک پدر خشمگین مست از چشمانش بیرون می زند.
شب است؛ نشسته پیک هایش را تنهایی بالا رفته. بوی گندش همه جا را برداشته. در زمان گفتن مونولوگش؛ حالت صورتش همان یخی و آرامش لازم را دارد که تحت تاثیرت قرار دهد. نه در هم می شکند؛ نه سعی می کند با ایجاد اوور اکت ؛ فوکوس اضافی بکشد و نه در ادای واژه هایش چیزی می افزاید که ترحم اضافه برانگیزد یا خشمی بتراشد. او انگار کاملا مکانیکی یک پدر سنتی ساخته شده توسط نویسندگان که تیم کارگردانی را هم تشکیل داده اند بازی می کند.
سکانس پاره کردن عکس «پل نیومن» را در خاطر باز بهاد آورید و نحوه ادا کردن واژه ها دربارهک افسانه برای یک نسل. یک عاشق سینما که دارد دست می اندازد و تصویر قهرمانش را می درد. حتی حرکتی اضافه از او نمی بینی. نمی دانم هر برداشت چند بار تکرار. شده اما او در خروجی همان تصویری ست که مجذوبش می شوی.
حتی اگر اولین بار با خود پرسیده باشی آیدا پناهنده حالا چرا برای نقش پدر به سراغ علیرضا داودنژاد رفته است؟
در سریالی که قصه در حین کوتاهی با صبر و طمانینه پیش می رود؛ علیرضا داودنژاد عزیز همان طور که پناهنده گفته سیمایی واقعی از یک پدر را تصویر کرده است.
پدری به وقت خشم. پدر به وقت حمایتگری؛ پدر به وقت رافت و پدر به وقت عجز.
پدر در نقش بابایی؛ پدر در نقش برادر و پدر در نقش یک پیرمرد دایم الخمر.
ممنون آقای داودنژاد برای این همه اندازه بودن. شما انگار کاراکتری هستید از دل قصه های تان که سال ها سوپراستارها با اگزجره خرابش کرده بودند.

5757