وجود تندیس مولانا در دوشنبه، تاجیکستان به عنوان شاعری اهل تاجیکستان

در سال های اخیر، شاهد رونمایی از تندیس باشکوه مولانا جلال الدین بلخی در شهر دوشنبه، پایتخت تاجیکستان، بوده ایم که این رویداد موجی از بحث ها و پرسش ها را پیرامون تعلق این شاعر بزرگ به میان آورده است. این اقدام تاجیکستان تنها به نصب یک تندیس محدود نشد، بلکه نام گذاری ناحیه ای به نام جلال الدین محمد در این کشور، این پرسش را پررنگ تر ساخت که آیا مولانا صرفاً شاعری تاجیکی است یا میراثی فراتر از مرزهای جغرافیایی امروزی؟ او گنجینه ای مشترک از تمدن فارسی زبانان است که ریشه های عمیق در فرهنگ و ادب ایران زمین دارد و نمی توان او را به یک جغرافیا محدود کرد.

مولانا جلال الدین بلخی، که نامش با عرفان و شعر فارسی گره خورده است، نه تنها در میان فارسی زبانان، بلکه در سراسر جهان به عنوان یک نماد از حکمت و عشق شناخته می شود. آثار او، به ویژه مثنوی معنوی و دیوان شمس، پیام آور صلح و وحدت بوده و از همین روست که هرگونه تلاش برای انحصار او به یک ملیت خاص، می تواند به جای اتحاد، بذر تفرقه بپاشد. رویدادهای اخیر در تاجیکستان، در کنار واکنش ها و نگرانی هایی که در ایران و سایر کشورهای فارسی زبان برانگیخته است، فرصتی را فراهم می آورد تا به عمق این بحث های فرهنگی و هویتی پرداخته شود. در ادامه این نوشتار، ابعاد مختلف این موضوع، از پیشینه تاریخی مولانا و خاستگاه فرهنگی او گرفته تا انگیزه های تاجیکستان و بازتاب های آن در ایران، مورد بررسی قرار می گیرد تا تصویری جامع از جایگاه بی بدیل مولانا در جهان ارائه شود.

رونمایی از نماد، آغاز یک بحث: تندیس مولانا در دوشنبه

رونمایی از تندیس مولانا در دوشنبه، پایتخت تاجیکستان، خبری بود که در نوروز ۱۴۰۱ شمسی، همزمان با محدودیت هایی که برای برگزاری جشن نوروز در برخی مناطق فارسی زبان اعمال می شد، فضای فرهنگی منطقه را تحت تأثیر قرار داد. این تندیس زیبا و باشکوه، نه تنها یک اثر هنری، بلکه نمادی از تلاش تاجیکستان برای تأکید بر هویت فرهنگی و پیوندهای عمیق خود با میراث مشترک فارسی زبانان بود. این رویداد با نام گذاری یک ناحیه به نام جلال الدین محمد در وادی وخش، عمق بیشتری پیدا کرد و نشان داد که این حرکت صرفاً یک نمایش نمادین نیست، بلکه گامی برای تثبیت جایگاه مولانا در حافظه تاریخی و جغرافیایی تاجیکستان است.

این اقدام تاجیکستان به سرعت در محافل فرهنگی ایران و سایر نقاط جهان بازتاب یافت و پرسش های مهمی را مطرح کرد. آیا این حرکت به معنای ادعای انحصاری تاجیکستان بر مولانا است؟ آیا مولانا می تواند فقط تاجیکی باشد؟ یا این رخداد فرصتی برای بازتعریف و تجلیل از میراث مشترک تمدنی فارسی است؟ اهمیت مولانا به عنوان یک میراث مشترک تمدن فارسی-اسلامی، این بحث را فراتر از مرزهای سیاسی برده و به لایه های عمیق تر هویت فرهنگی و تاریخی ملت ها می پردازد. این بحث، بار دیگر لزوم توجه جدی تر به مفاخر مشترک و دیپلماسی فرهنگی هوشمندانه را به همگان یادآور شد.

مولانا جلال الدین بلخی: بازخوانی پیشینه تاریخی و تعلقات فرهنگی

برای درک کامل ابعاد فرهنگی رونمایی از تندیس مولانا در تاجیکستان و واکنش های پیرامون آن، ضروری است که به ریشه های تاریخی و تعلقات فرهنگی این عارف و شاعر بزرگ بازگردیم. مولانا جلال الدین محمد بلخی، در قرن هفتم هجری قمری در بستر یک تمدن غنی و گسترده به نام «ایران فرهنگی» زندگی می کرد که مرزهای آن بسیار فراتر از مرزهای سیاسی امروزی بود.

زادگاه و ریشه های هویتی: بلخ، خراسان بزرگ و ایران فرهنگی

مولانا در سال ۶۰۴ هجری قمری (۱۲۰۷ میلادی) در شهر بلخ چشم به جهان گشود. بلخ، که امروزه در شمال افغانستان قرار دارد، در آن زمان جزئی جدایی ناپذیر از خراسان بزرگ و قلب تپنده فرهنگ و تمدن ایران زمین به شمار می آمد. خراسان، از دیرباز مهد پرورش بزرگترین شاعران، ادیبان و دانشمندان فارسی زبان بود و از همین رو، تولد مولانا در این منطقه، ریشه های عمیق او را در سنت ادبی و عرفانی فارسی به وضوح نشان می دهد. اصطلاح «ایران فرهنگی» به گستره وسیعی اطلاق می شود که شامل کشورها و مناطقی است که زبان فارسی در آن نفوذ داشته و فرهنگ ایرانی در آن ریشه دوانده است؛ مناطقی مانند ایران کنونی، افغانستان، تاجیکستان، بخش هایی از آسیای میانه، قفقاز و حتی آناتولی (ترکیه کنونی). بنابراین، مولانا نه تنها به بلخ، بلکه به کل این گستره تمدنی تعلق داشت.

محل زندگی و آرامگاه: قونیه، مرکز رشد فکری و عرفانی

زندگی مولانا اما تنها به بلخ محدود نشد. در پی حمله مغول، خانواده او از بلخ مهاجرت کردند و پس از سفرهای طولانی، سرانجام در قونیه، پایتخت آن زمان سلجوقیان روم، ساکن شدند. قونیه (در ترکیه امروزی)، محلی بود که مولانا بیشتر عمر خود را در آنجا سپری کرد، به تدریس، وعظ و ارشاد پرداخت و در آنجا به اوج بلوغ فکری و عرفانی خود رسید. آشنایی او با شمس تبریزی در همین شهر اتفاق افتاد که نقطه عطفی در زندگی و شاعری او بود و او را از یک فقیه و مدرس به یک عارف شوریده و شاعر شورانگیز تبدیل کرد. آرامگاه مولانا نیز در قونیه قرار دارد و این شهر به دلیل حضور این عارف بزرگ، به یکی از مراکز مهم گردشگری فرهنگی و عرفانی تبدیل شده است. این پیوند با قونیه، نشان می دهد که میراث مولانا چگونه مرزهای جغرافیایی را درنوردیده و در مکان های مختلف ریشه دوانده است.

زبان آثار: فارسی، پلی میان ملت ها

یکی از قوی ترین دلایل بر تعلق مولانا به ایران فرهنگی و میراث مشترک فارسی زبانان، زبان غالب آثار اوست. مثنوی معنوی، دیوان شمس (کلیات شمس تبریزی)، فیه ما فیه و سایر مکتوبات مولانا، عمدتاً به زبان فارسی شیوا و فاخر نگاشته شده اند. اگرچه در آثار او می توان رگه هایی از واژگان عربی (به دلیل زبان دین و علم آن زمان)، ترکی (به دلیل محیط زندگی در قونیه) و حتی یونانی را یافت، اما شالوده اصلی، روح و جان کلام او، تماماً فارسی است. گستردگی و نفوذ زبان فارسی در آثار مولانا، او را به یکی از ستون های اصلی ادبیات فارسی تبدیل کرده است و همین زبان است که پلی مستحکم میان او و تمامی فارسی زبانان جهان ایجاد کرده است. در واقع، زبان فارسی، کلید ورود به دنیای غنی مولانا و فهم عمیق آموزه های اوست و این ویژگی، ادعای انحصاری هر ملتی بر او را دشوارتر می سازد.

مولانا شاعری است که زبان فارسی را به اوج رساند و از طریق آن، پیام عشق و یگانگی را به جهانیان ابلاغ کرد. آثار او، گواهی زنده بر توانایی های بی نظیر این زبان در بیان مفاهیم پیچیده عرفانی و فلسفی است.

انگیزه های تاجیکستان: چرا اکنون تندیس مولانا؟

پرسش از انگیزه های تاجیکستان برای رونمایی از تندیس مولانا و نام گذاری منطقه ای به نام او، ما را به لایه های پنهان تر سیاست گذاری های فرهنگی و هویتی در آسیای میانه رهنمون می سازد. این اقدام را می توان از چندین زاویه تحلیل کرد که هر یک از آنها، نقش مهمی در شکل گیری این تصمیم ایفا کرده اند.

احیای هویت ملی و فرهنگی پس از دوران شوروی

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، کشورهای تازه استقلال یافته آسیای میانه، از جمله تاجیکستان، با چالش بازسازی هویت ملی و فرهنگی خود مواجه شدند. در دوران شوروی، زبان و فرهنگ روسی غالب بود و بسیاری از ریشه های تاریخی و فرهنگی مردم این مناطق تحت الشعاع قرار گرفته بود. تاجیکستان، به عنوان تنها کشور فارسی زبان در آسیای میانه، برای بازتعریف هویت خود، به شدت نیازمند بازگشت به ریشه های تمدنی فارسی بود. مفاخری چون رودکی، فردوسی، حافظ و مولانا، ستون های اصلی این هویت سازی به شمار می آیند. در چنین فضایی، تجلیل از مولانا می تواند پاسخی به این نیاز درونی باشد؛ تأکیدی بر تعلق تاجیکستان به یک تمدن غنی فارسی زبان که می تواند آن را در مواجهه با چالش های منطقه ای و جهانی متمایز سازد. این احیا، در برابر تحولات منطقه ای، از جمله تلاش هایی که برای محدود کردن زبان و فرهنگ فارسی در برخی نقاط همسایه صورت می گیرد (مانند محدودیت نوروز در بلخ توسط طالبان)، معنای عمیق تری پیدا می کند.

تقویت پیوندهای فرهنگی و گردشگری

تجلیل از مفاخر مشترک، راهی مؤثر برای تقویت پیوندهای فرهنگی میان ملت هاست. تاجیکستان با رونمایی از تندیس مولانا، نه تنها به هویت خود می پردازد، بلکه تلاشی برای اتصال با دیگر کشورهای فارسی زبان و دوستداران مولانا در سراسر جهان را نیز به نمایش می گذارد. مولانا، شخصیتی است که فراتر از مرزها دوستداران فراوانی دارد و می تواند به عنوان یک پل فرهنگی عمل کند. علاوه بر این، این اقدام پتانسیل بالایی برای جذب گردشگران فرهنگی ایجاد می کند. بسیاری از علاقمندان به مولانا، چه از ایران و افغانستان و ترکیه و چه از غرب، مشتاق بازدید از اماکنی هستند که به نحوی با این عارف بزرگ در ارتباط است. ساخت تندیس و نام گذاری ناحیه، می تواند دوشنبه را به یک مقصد جدید برای این نوع از گردشگری تبدیل کرده و به رونق اقتصادی منطقه کمک کند.

دیپلماسی فرهنگی و نقش منطقه ای

دیپلماسی فرهنگی، ابزاری قدرتمند در روابط بین الملل است. تاجیکستان با چنین اقداماتی، حضور فعال و مؤثر خود را در عرصه فرهنگی منطقه و جهان به نمایش می گذارد. این کار نه تنها به تقویت جایگاه فرهنگی این کشور کمک می کند، بلکه می تواند پیام هایی از صلح، همزیستی و اهمیت میراث مشترک را نیز به سایر کشورها، به ویژه همسایگان فارسی زبان، منتقل سازد. اظهارات مقامات و شخصیت های فرهنگی تاجیکستان در این خصوص، اغلب بر اهمیت میراث مشترک و پیوندهای تمدنی تأکید دارد و کمتر جنبه ادعای انحصاری به خود می گیرد، هرچند که در عمل، این اقدامات می تواند به برداشت های متفاوتی منجر شود.

بازتاب در ایران: نگرانی از مالکیت فرهنگی یا فرصتی برای همدلی؟

رونمایی از تندیس مولانا در دوشنبه، بلافاصله واکنش هایی را در ایران در پی داشت. این واکنش ها طیفی گسترده از نگرانی و انتقاد تا استقبال محتاطانه و دیدگاه های مثبت را در بر می گرفت. درک این بازتاب ها، برای تحلیل جامع پدیده مالکیت فرهنگی بر مفاخر مشترک ضروری است.

انتقادات و نگرانی ها: صدای محمدجعفر یاحقی

بسیاری از پژوهشگران و ادیبان ایرانی، از جمله محمدجعفر یاحقی، استاد برجسته ادبیات فارسی، نسبت به این اقدام تاجیکستان ابراز نگرانی کردند. یاحقی با انتشار پستی در شبکه های اجتماعی، این خطر را گوشزد کرد که با بی توجهی ایران به مفاخر خود، مولانا نیز تاجیکی شود و زبان او نیز تاجیکی نامیده شود، همانطور که پیشتر شاهد ادعای مالکیت کشورهای دیگر بر نظامی گنجوی بودیم. او در پیام خود به مسئولین و متولیان فرهنگ و هنر ایرانی طعنه زد و گفت: «مولوی از شماست، از شیر مادر هم حلال تر برای آن که به نام او همچون دیگر نام های بلند حرمت می گذارید!» این نگرانی ها، از حس عمیق مالکیت فرهنگی ایرانیان بر مولانا نشأت می گیرد؛ حسی که ریشه در قرون متمادی پیوند این شاعر با ادبیات، عرفان و زبان فارسی در ایران دارد. این دیدگاه، بر این باور است که کم توجهی داخلی به مفاخر، راه را برای ادعاهای بیرونی باز می کند و می تواند به تدریج منجر به از دست دادن بخشی از هویت ملی شود.

ریشه های این حس مالکیت را می توان در چندین عامل جستجو کرد: زبان فارسی به عنوان زبان ملی ایران، نقش محوری مولانا در برنامه های آموزشی و پژوهشی دانشگاه ها و مراکز فرهنگی، و حضور پررنگ آثار او در خانه ها و محافل ادبی ایرانی. از دست دادن چنین نمادی، برای بسیاری به معنای تضعیف هویت فرهنگی و تاریخی کشور است. این انتقادات، لزوم توجه بیشتر به برنامه های فرهنگی داخلی، ترویج و پاسداشت فعالانه مفاخر ملی را یادآور می شود.

دیدگاه های متفاوت: از تهدید تا فرصت

در کنار نگرانی ها، برخی صاحب نظران دیدگاهی متفاوت ارائه دادند. این گروه معتقدند که نباید این اقدامات را صرفاً یک تهدید قلمداد کرد، بلکه می توان آن را فرصتی برای گسترش دامنه فرهنگ فارسی و یادآوری اهمیت مفاخر مشترک دانست. از این منظر، هر تلاشی برای بزرگداشت مولانا در هر کجای جهان، به مثابه پاسداشت زبان و فرهنگ فارسی است. آن ها بر این باورند که با توجه به گستردگی ایران فرهنگی و تعلق مولانا به آن، تلاش برای انحصار او در یک مرز سیاسی خاص، رویکردی محدودکننده و غیرواقع بینانه است.

این دیدگاه ها، تفاوت رویکرد در پاسداشت مفاخر در ایران و کشورهای همسایه را نیز برجسته می سازد. در حالی که در برخی کشورهای همسایه، برنامه های پررنگی برای معرفی و جذب گردشگر با محوریت مفاخر صورت می گیرد، در ایران گاهی شاهد نوعی کم توجهی یا انفعال هستیم. این رویداد می تواند زنگ خطری باشد برای بازنگری در سیاست های دیپلماسی فرهنگی و استفاده از فرصت ها برای همکاری های مشترک، به جای اتخاذ رویکردهای رقابتی یا منفعلانه.

مولانا: شاعر فراقومی و فراملی، نماد وحدت تمدنی

در میان تمام بحث ها و کشمکش ها بر سر مالکیت فرهنگی مولانا، نکته ای که اغلب به فراموشی سپرده می شود، جایگاه واقعی او به عنوان یک شاعر فراقومی و فراملی است. مولانا جلال الدین بلخی، شخصیتی است که نه تنها متعلق به یک کشور یا قوم خاص نیست، بلکه پلی میان تمدن ها، زبان ها و فرهنگ های مختلف ایجاد کرده است.

جایگاه جهانی و تأثیرات ماندگار

آثار مولانا، به ویژه مثنوی معنوی و غزلیات شمس، تأثیری عمیق و ماندگار بر ادبیات، عرفان و فلسفه جهان داشته است. اشعار او به زبان های مختلفی از جمله انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، اسپانیایی و ترکی ترجمه شده و در کشورهای غربی نیز از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار است. «مولانا» نه تنها پرفروش ترین شاعر در ایالات متحده آمریکا شناخته شده، بلکه بسیاری از هنرمندان، اندیشمندان و عموم مردم در سراسر دنیا، از آموزه های او الهام می گیرند. این جایگاه جهانی، گواهی است بر این حقیقت که پیام مولانا، فراتر از هرگونه مرز جغرافیایی یا تعصب قومی، قابلیت ارتباط با روح و جان انسان ها را در هر زمان و مکانی دارد.

مولانا با زبان شعر و عرفان، به دنبال بیان حقایقی جهان شمول بود که با فطرت بشری سازگار است. مفاهیمی چون عشق الهی، وحدت وجود، رقص سماع به عنوان نمادی از تعالی روح و جستجوی معنا در زندگی، همگی مضامینی هستند که برای هر انسانی، صرف نظر از ملیت و مذهبش، جذاب و قابل درک است. بنابراین، هر تلاشی برای محدود کردن او به یک جغرافیا یا ملیت خاص، نادیده گرفتن این بعد جهانی و بشری از وجود اوست.

وحدت گرایی در آموزه های مولانا

پیام اصلی مولانا، وحدت و همدلی است. او در اشعار خود بارها بر یگانگی عالم هستی و پیوند ناگسستنی انسان ها با یکدیگر و با منبع الهی تأکید کرده است. شاه بیتی که بر روی تندیس او در دوشنبه نقش بسته است – «ما برای وصل کردن آمدیم، نی برای فصل کردن آمدیم» – به روشنی این نگرش را بیان می کند. مولانا متعلق به تمام ملت هایی است که در حوزه تمدنی فارسی قرار دارند؛ ایران، افغانستان، تاجیکستان، ترکیه و حتی هند و پاکستان که زبان و فرهنگ فارسی در آن ها نفوذ عمیق داشته است. او نمادی از آن فرهنگ غنی و ریشه دار است که می تواند به جای تفرقه، بستری برای همدلی و همکاری های فرهنگی فراهم آورد.

آموزه های مولانا، دعوت به نگاهی فراتر از ظواهر و رسیدن به حقیقت مشترک است. این رویکرد، در دنیای امروز که با چالش های هویتی و ملی گرایی افراطی دست و پنجه نرم می کند، بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد. پاسداشت مولانا، به معنای پاسداشت صلح، همدلی و درک متقابل میان ملت هاست. او تجسم این ایده است که فرهنگ و ادبیات می توانند مرزها را برداشته و انسان ها را به هم نزدیک کنند.

راهبردهای فرهنگی برای پاسداشت میراث مشترک مولانا

با توجه به جایگاه بی بدیل مولانا به عنوان یک میراث مشترک فرهنگی و تمدنی، اتخاذ راهبردهای فعال و سازنده برای پاسداشت و ترویج آثار او امری ضروری است. رویکردهای انحصاری یا رقابتی، نه تنها به نفع این میراث نیست، بلکه می تواند به تفرقه و از دست رفتن فرصت های ارزشمند منجر شود.

لزوم همکاری های بین المللی

یکی از مؤثرترین راه ها برای جلوگیری از مناقشات بر سر مفاخر مشترک، تقویت همکاری های فرهنگی بین المللی است. پیشنهاد می شود کارگروه های مشترک فرهنگی میان ایران، تاجیکستان، افغانستان و ترکیه و حتی سایر کشورهای علاقه مند به میراث مولانا، تشکیل شود. این کارگروه ها می توانند با هدف تدوین برنامه های مشترک برای پژوهش، حفظ و ترویج آثار مولانا فعالیت کنند. تبادل استاد و دانشجو، برگزاری دوره های آموزشی مشترک و ایجاد پلتفرم های دیجیتالی برای دسترسی آسان به آثار مولانا و تفسیرهای آن، می تواند بخشی از این همکاری ها باشد.

پروژه های پژوهشی و هنری مشترک

برای زنده نگه داشتن و گسترش تأثیر مولانا، باید پروژه های پژوهشی و هنری مشترک با محوریت او برنامه ریزی و اجرا شود. برگزاری همایش ها، کنگره ها و جشنواره های بین المللی با حضور پژوهشگران و هنرمندان از کشورهای مختلف، فرصتی بی نظیر برای تبادل دیدگاه ها و تولید دانش جدید درباره مولانا فراهم می آورد. همچنین، تولیدات هنری مشترک، مانند ساخت فیلم، سریال، تئاتر و موسیقی با الهام از زندگی و آثار مولانا، می تواند او را به نسل های جدید و مخاطبان جهانی معرفی کند. این پروژه ها نه تنها به ترویج مولانا کمک می کنند، بلکه پیوندهای فرهنگی میان ملت ها را نیز تقویت می بخشند.

1. برگزاری همایش ها و کنگره های بین المللی
2. اجرای جشنواره های هنری و ادبی
3. تولید مشترک فیلم و سریال مستند و داستانی
4. تبادل گروه های هنری و موسیقی

آموزش و ترویج فراگیر مولانا

یکی از مهم ترین راهبردها، ترویج خوانش مولانا در مدارس و دانشگاه های تمامی کشورهای فارسی زبان است. گنجاندن اشعار و حکایات مثنوی و دیوان شمس در متون درسی، نه تنها به آشنایی نسل های آینده با این میراث گرانبها کمک می کند، بلکه آموزه های اخلاقی و عرفانی او را نیز در جامعه نهادینه می سازد. همچنین، برگزاری کارگاه های آموزشی، نشست های ادبی و مسابقات کتابخوانی با محوریت مولانا، می تواند علاقمندان را به مطالعه عمیق تر آثار او ترغیب کند. لزوم دیپلماسی فرهنگی فعال و سازنده، به جای رویکردهای انحصاری، در این زمینه خود را نشان می دهد؛ رویکردی که بر تقویت پیوندهای مشترک و گسترش فرهنگ فارسی-اسلامی در جهان تأکید دارد.

نتیجه گیری: مولانا، گنجینه ای مشترک و مسئولیتی همگانی

رونمایی از تندیس مولانا در دوشنبه، تاجیکستان و بحث های پیرامون آن، بار دیگر اهمیت مفاخر فرهنگی مشترک و چگونگی پاسداشت آن ها را به کانون توجه آورده است. در این بررسی، مشاهده شد که مولانا جلال الدین بلخی، با وجود زادگاهش در بلخ، دوران زندگی و وفاتش در قونیه، و زبان فارسی آثارش، شخصیتی است که فراتر از هرگونه مرز جغرافیایی یا ادعای ملی گرایانه، به تمام بشریت تعلق دارد. او نمادی از تمدن غنی فارسی زبان است که ریشه هایی عمیق در تاریخ و فرهنگ ایران دارد، اما پیام او جهانی است و می تواند الهام بخش انسان ها در هر نقطه از زمین باشد.

این رویداد، در حالی که نگرانی هایی را در خصوص مالکیت فرهنگی در ایران برانگیخت، فرصتی را نیز برای بازنگری در رویکردهای فرهنگی و دیپلماسی هنری فراهم آورد. تاجیکستان با این اقدام، نه تنها به احیای هویت ملی خود پرداخت، بلکه به اهمیت مولانا در جهان فارسی زبان نیز تأکید کرد. در نهایت، باید تأکید کرد که مولانا یک گنجینه مشترک است که پاسداشت آن مسئولیتی همگانی برای تمامی کشورهایی است که در حوزه تمدنی فارسی قرار دارند. پرهیز از نگاه های محدودکننده و تقویت پیوندهای فرهنگی، راهی است که می تواند این میراث گرانبها را از تفرقه محافظت کرده و آن را به نمادی از همدلی و همکاری های بین المللی تبدیل کند. این عارف بزرگ، با اشعار و آموزه هایش، ما را به درکی فراملی و فراقومی از هویت انسانی دعوت می کند؛ درکی که در دنیای امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم.