تکرار یک اتفاق در یک آیین ناصواب

علی اکبر سرباز شندی از پرسنل معاونت اجتماعی نیروی انتظامی در این یادداشت که آن را در اختیار اتاق زندگانی قرار داده به کاهش حساسیت های ناشی از تکرار این اتفاق پرداخته و معتقد است که آیین هایی از این دست به تدریج منجر به «نهادینه شدن خشونت» در جامعه می شود.
این کارشناس فراجا در این یادداشت آورده است:
برایشان فرقی نمی کند که عروسی باشد یا عزا؛ به بهانه هر گردهمایی و در تداوم یک رسم تاریخی غلط که به اذعان بسیاری از تاریخ نویسان و کارشناسان بدعتی در رسم و رسوم است دست به اسلحه می برند. موضوعی که سخنگوی فراجا در یادداشتی به آن اشاره کرده و از فوت 35 تن از شهروندان عزیزمان از سال 1401 تا کنون خبر داده است.  

صدای شلیکی که در نهایت با صدای زجه زنان و کودکان همراه شده و جشنی را به عزا تبدیل کردها عزایی را با عزای دیگر در هم آمیخته است. 
مردم دامنه رشته کوه زاگرس به ویژه ساکنان بخش هایی از استان های کهگیلویه و بویراحمد؛ چهارمحال و بختیاری؛ لرستان؛ فارس؛ خوزستان و کرمان از دیرباز به دلیل شرایط خاص محیطی با سلاح های شکاری و بعضاً جنگی قرابتی چند ده ساله دارند و بالطبع آیین های مردمان این جغرافیا نظیر نوروز و حتی مراسم عروسی بی ارتباط با حضور نمادین این وسیله اغلب دردسرساز؛ برگزار نشده و همچنان نمی شود.
حال اینکه سنت حسنه ازدواج نه فقط در شرع ما بلکه در عرف ایرانیان همواره اهمیت فراوانی داشته و حتی در برگزاری آن بر انجام آیین های معنوی خاصی تاکید شده است. امری که متاسفانه در شرایط روز جامعه ما لااقل در مناطقی از کشورمان چندان به گوش نرسیده و بدان عمل نمی شود. هنوز هم در برخی از روستاها؛ خرده فرهنگ هایی از ایامی دور با قوت خود باقی مانده و برگزار شده و از قضا سینه به سینه از والدین و بزرگ ترها به نسل بعدی منتقل می شود که رسم تیراندازی در جشن عروسی یکی از این مراسم هاست که متاسفانه قربانی های زیادی را هم تاکنون به همراه داشته است.
کثرت تفنگ های جنگی و شکاری در جشن های مردمان این استان ها اگرچه ممکن است در دست جوانان کم سن و سال یک شور و هیجان غیرمعقولی را به دنبال داشته باشد اما زنگ خطری است که نه فقط شادی جمع قلیلی را در یک چشم بر هم زدنی به ماتم ابدی تبدیل می کند بلکه آن چنان که نمونه های فراوانی از آن در آرشیو مراجع ذیصلاح و صفحه حوادث روزنامه ها وجود دارد؛ ممکن است موجب گرفتاری خانواده های بسیاری شود که تنها به نیت شرکت در یک جشن عروسی در محل حادثه حاضر شده بودند.
به راه انداختن کاروان های ویژه بدرقه عروس و دست بر روی ماشهک اسلحه جنگی گذاشتن اگرچه برای افراد جمع معدودی از هم وطنان ما ممکن است نشاط آفرین باشد اما این هیجانات ناهنجار همواره به دوراز فرهنگ اسلامی و ایرانی ما بوده و در بیشتر موارد سلب آسایش جمعی را به همراه دارد.
در قانون مجازات اسلامی؛ ممنوعیت های بسیاری درباره حمل سلاح گرم و سرد آمده است. حمل؛ استفاده؛ خریدوفروش و قاچاق سلاح گرم ممنوع اعلام و برای آن مجازاتی در نظر گرفته شده است. البته برخی از افراد مجوز و پروانه های لازم برای حمل و نگهداری از سلاح گرم را دریافت می کنند و همین بهانه ای می شود برای استفاده از این سلاح های بدون مجوز یا مجوز دار در مراسم های عروسی و عزا.
وجود اسلحه غیرمجاز تلاش های کارشناسان و نهادهای متولی را برای ایجاد آرامش در میان جامعه از بین برده و بی اثر کرده است. در بسیاری از موارد روانشناسان به طور مکرر با مواردی مواجه می شوند که کودکی براثر ترس ناشی از صدای تیراندازی های شبانها درگیری های قومی؛ قبیله ای دچار لکنت زبان؛ شب ادراری؛ کابوس و بی خوابی شده است.
بررسی ریشه ای و دقیق چرایی گرایش جوانان به این موضوعات؛ می تواند تاثیر به سزایی در متوقف کردن سیر افزایش و عادی سازی خشونت در جامعه داشته باشد. احساس خودکم بینی؛ قدرت نمایی؛ هیجان های کاذب ناشی از فیلم های سینمایی جنگی و ضعف جسمانی را می توان به عنوان بخشی از  علل علاقه قشر جوان به استفاده از سلاح عنوان کرد که منجر به  «نهادینه شدن خشونت» در جامعه می شود.

 تکرار یک اتفاق؛ درجه حساسیت افراد و جامعه را نسبت به آن کمتر می کند؛ به همین دلیل اگر چاره ای برای وجود اسلحه غیرمجاز در این استان ها اندیشیده نشود؛ بیم آن می رود کودکان و نوجوانان که در واقع پدران و مادران نسل های آینده هستند؛ حساسیت خود را به وجود اسلحه در جامعه از دست داده و در یک چرخه معیوب؛ این موضوع می تواند به «نهادینه شدن خشونت» در جامعه بینجامد.
پایان خبر اتاق زندگانی